Obrażenia ciała będące skutkiem wypadku lub trwały rozstrój zdrowia, których doznała osoba poszkodowana w znacznej części wypadków powodują po jej stronie zwiększone potrzeby. Najczęściej są to potrzeby związane z utrzymaniem jej stanu zdrowia oraz opieką nad poszkodowanym.
Kto płaci renta na zwiększone potrzeby?
Tego typu potrzeby oznaczają dla poszkodowanego zwiększone koszty, do których pokrycia zobowiązany jest sprawca szkody i tym samym jego zakład ubezpieczeń w zakresie OC. Wydatki te zazwyczaj występują w dłuższej perspektywie czasowej i comiesięczne ich egzekwowanie byłoby nadmiernie uciążliwe. Dlatego też przy zwiększonych potrzebach w dłuższym okresie czasu można żądać świadczenia jakim jest renta na zwiększone potrzeby wykazując zgodnie z art. 6 k.c. jej zasadność. Dla skutecznego wykazania uprawnienia do tego typu renty wystarczy przedstawienie zaświadczenia lekarskiego (opinii) wskazującego zakres zwiększonych potrzeb i prawdopodobny czas w jakich będą one występowały.
Wysokość renty na zwiększone potrzeby!
Przy tak szerokim określeniu obowiązku świadczenia niemożliwy jest precyzyjny wymiar jego wysokości. Wymiar takiej renty określa się na podstawie ustalonego zakresu potrzeb oraz ogólnej wiedzy o kosztach leczenia, opieki i zabiegów rehabilitacyjnych. Nie oznacza to jednak, że renta na zwiększone potrzeby będzie przez cały czas w jednakowej wysokości – jej wymiar może się zmniejszać lub zwiększać w zależności od potrzeb i faktycznie ponoszonych dodatkowych kosztów przez poszkodowanego.
Zmiany wymiaru renty może żądać poszkodowany w każdym czasie, może też jej wymiar badać zakład ubezpieczeń. Renta na zwiększone potrzeby może przybrać charakter czasowy lub stały, w zależności od określenia czasu występowania zwiększonych potrzeb u osoby poszkodowanej. Renta o charakterze czasowym przyznawana jest wtedy, gdy następstwa szkody osobowej są długotrwałe, ale odwracalne. Gdy następstwa mają charakter nieodwracalny, ustala się rentę stałą.