WYROKI

Odszkodowanie z vat z oc sprawcy – wyrok SO XXVII Ca 951/16 –


Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVII Wydział Cywilny – Odwoławczy po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 roku w Warszawie na rozprawie dnia 24.06.2016r. sprawy z powództwa Z. D. przeciwko (…) z siedzibą w W. o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 13
kwietnia 2015 roku, sygn. akt I C 2355/14:

  1. prostuje z urzędu oczywiste omyłki w komparycji i sentencji zaskarżonego wyroku dotyczące nazwy pozwanego, poprzez zastąpienie nieprawidłowego słowa: (…) sformułowaniem: (…).
  2. oddala apelację;
  3. zasądza od P. z siedzibą w W. na rzecz Z. D. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Uzasadnienie:

Pozwem z dnia 24 czerwca 2014 roku, powód Z. D. wniósł o zasądzenie od P. z siedzibą w W. kwoty 10.071 złotych
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów procesu
tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w jego pojeździe. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w ramach likwidacji
szkody pozwany błędnie wyliczył wysokość należnego odszkodowania, wypłacając na jego rzecz kwotę 1.614 złotych. Z
tytułu wykonanych usług powodowi wystawiono fakturę na kwotę 11.685 złotych, którą to powód uregulował gotówką.
Dochodzona kwota stanowić miała różnicę pomiędzy kwotą wynikającą z wystawionej faktury VAT, a wypłaconym
odszkodowaniem.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu
podnosząc, że powód jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą niewątpliwie dokonał rozliczenia podatku
VAT wynikającego z wystawionej faktury, zatem odszkodowanie winno być ustalone według wartości netto.
Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2015 roku pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 7.886 złotych, wnosząc o
oddalenie powództwa w zakresie kwoty podatku VAT oraz odsetek liczonych od dnia 24 października 2012 roku.

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w pkt. 1 zasądził od
pozwanego P. z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. D. kwotę 10.071,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca
2015 r. do dnia zapłaty, w pkt. 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a w pkt. 3 zasądził od pozwanego P. z
siedzibą w W. na rzecz powoda Z. D. kwotę 2.921 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (wyrok k. 64). U
podstaw powyższego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W dniu 24 września 2012 roku poruszając się drogą krajową nr (…) pomiędzy miejscowościami Ł. i W., kierujący
pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (…) M. K. – obywatel Czech – najechał na ciągnik (…) (…) numerze
rejestracyjnym (…) wraz z zestawem do podwozu drewna, kierowany przez Z. D.. Wskutek uderzenia ww. ciągnik
(…)(…) uległ uszkodzeniu, co wiązało się z koniecznością usunięcia pojazdu z drogi. Czynności w postaci przeładunku
drewna z przyczepy oraz jego transport, transport przyczepy oraz postawienie ciągnika, przygotowanie do transportu i
jego przetransportowanie zostały wykonane przez zakład Pomoc (…), za co wystawiona została faktura VAT na kwotę
11.685,00 zł brutto.

Sąd Rejonowy następnie ustalił, że pojazd w dacie zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w
T. A., którego korespondentem na terenie Polski jest (…) S.A. w S.. Pismem datowanym na 28 września 2012 roku Z. D.
zgłosił szkodę w (…) S.A. w S.. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ustalono, iż w pojeździe należącym
do Z. D. doszło do wystąpienia szkody całkowitej. Jednocześnie ubezpieczyciel zweryfikował przedłożoną fakturę VAT,
wypłacając na rzecz poszkodowanego z tego tytułu kwotę 1.614 złotych.

Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Jako podstawę prawną wskazał art.
415, art. 805 § 1 i art. 822 § 1 kc oraz art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj.
Dz.U. z 2013 roku, poz. 392 ze zm., dalej jako „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że sprawca wypadku posiadał
ubezpieczenie obejmujące odpowiedzialność z tytułu szkód powstałych na skutek wypadków drogowych w
zagranicznym zakładzie ubezpieczeń. W takim przypadku organizacja likwidacji i bezpośrednia likwidacja szkody
spowodowanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez pojazd zarejestrowany za granicą, posiadający ważne
dokumenty ubezpieczeniowe, wystawione przez zagraniczne biuro narodowe, należy do P. w W. – zgodnie z art. 122
ust. 1 pkt 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Nadto Sąd jako bezsporne uznał, iż powód w wyniku kolizji z
dnia 24 września 2012 roku poniósł szkodę, do usunięcia której niezbędna była pomoc fachowej firmy, za co powodowi
wystawiona została faktura VAT na kwotę 11.685 złotych brutto.

Sąd Rejonowy wskazał, że uznanie powództwa w zakresie kwoty 7.886 złotych w świetle przesłanek z art. 213 § 2
kpc i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, należało uznać za skuteczne. Brak
bowiem przepisu, który w tym przypadku zabraniałby dokonania tej czynności, czynność ta nie była nadto sprzeczna
z zasadami współżycia społecznego i nie zmierzała do obejścia prawa.

W ocenie Sądu pierwszej instancji nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia pozwanego, iż powód dokonał
rozliczenia podatku VAT z faktury nr (…), w związku z czym niezasadnie dochodził należności w oparciu o stawkę
brutto. Wskazał, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 roku o cenach (Dz. U. Nr 97, poz.
1050 ze zm.) za cenę uważa się wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić
przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy,
jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i
usług oraz podatkiem akcyzowym.

Nabywca towaru bądź usługi opodatkowanych podatkiem VAT obowiązany jest
zatem zapłacić zbywcy tak określoną należność, której elementem jest podatek VAT. Należność ta z punktu widzenia
nabywcy stanowi cenę towaru (usługi). Miernikiem wysokości szkody jest więc tak określona jej cena. W sytuacji
jednak, gdy nabywca towaru jest podatnikiem podatku VAT, należy mieć na względzie, iż stosownie do treści art.
86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są
wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 (osoby prawne,
jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność
gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do
obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120
ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Skorzystanie przez podatnika z tego uprawnienia powoduje, że poniesiony przez niego wydatek na nabycie towaru lub usługi w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie nabycia tego towaru, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w tej cenie.

Sąd Rejonowy podkreślił, że w kwestii tej wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy, iż odszkodowanie przysługujące
na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę
powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku
od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę
podatku naliczonego (uchwała 7 sędziów z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007/10/144, wyrok z dnia 20
lutego 2002 r., V CKN 908/00, LEX nr 54365, uchwała z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74,
wyrok z dnia 18 stycznia 2001 r., V CKN 193/00, LEX nr 53113).

W ocenie Sądu pierwszej instancji w toku postępowania pozwany w żaden sposób nie wykazał, ani nawet nie
uprawdopodobnił, że powód jest zarejestrowany jako płatnik podatku VAT, jak i że miał możliwość obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak przy tym wynika z treści art. 17a ustawy z dnia 22 maja
2003 roku o działalności ubezpieczeniowej, w przypadku okazania zakładowi ubezpieczeń przez podmiot, któremu
przysługuje odszkodowanie, niebędący płatnikiem podatku od towarów i usług, faktury (faktur) za naprawę szkody
komunikacyjnej, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany uwzględnić w odszkodowaniu podatek od towarów i usług.

Sąd Rejonowy częściowo uwzględnił również żądanie odsetkowe wyrażone w pozwie, przyjmując na podstawie art. 455
kc jako początkową datę ich naliczenia datę przypadającą po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanemu odpisu
pozwu, z uwagi na to, że w aktach brak dowodu wskazującego na datę zgłoszenia szkody u pozwanego. O kosztach
procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc (uzasadnienie k. 67 – 70).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając je w części, tj. w pkt. 1 co do kwoty 2.185 zł wraz z
odsetkami ustawowymi od dnia 12 marca 2015 roku do dnia zapłaty i w pkt. 3 w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach
sądowych, w tym kosztach zastępstwa procesowego w części, w jakiej wynikają one z uwzględnienia powództwa w
zaskarżonym zakresie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

  • art. 229 kpc poprzez przyjęcie za nieudowodnioną okoliczność, iż powód był zarejestrowany jako płatnik czynny
    podatku VAT i miał możliwość pomniejszenia podatku należnego o naliczony, podczas gdy okoliczność ta została
    przyznana wprost przez powoda i nie powinna budzić wątpliwości;
  • art. 6 kc poprzez przyjęcie, że to na stronie pozwanej spoczywa ciężar wykazania, iż strona powodowa jako płatnik
    czynny podatku VAT miała możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
  • art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie wadliwej oceny dowodów w zakresie statusu podatkowego powoda
    prowadzącej do błędnego ustalenia, że zasądzenie kwoty brutto kosztów przeładunku, przygotowania do
    transportu i transportu nie doprowadzi do jego wzbogacenia;
  • art. 361 § 2 kc oraz art. 8241 § 1 kc poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w kwocie przekraczającej
    rozmiar doznanej przez niego szkody.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1 poprzez zasądzenie od pozwanego
na rzecz powoda kwoty 7.866 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz w pkt.
3 poprzez zasądzenie kosztów procesu w oparciu o art. 100 kpc. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania
apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że w piśmie procesowym z dnia 19 marca 2015 roku powód przyznał, że
jest podatnikiem czynnym VAT i ma możliwość odliczenia podatku VAT, uwzględniając zaś brak sporu co do żądania
kwoty 7.886 zł przyznał, że w tym zakresie powództwo jest uzasadnione. Wskazał ponadto, że ustalenie, iż powód
posiadał status podatnika VAT tworzy domniemanie, że miał możliwość obniżenia podatku należnego o podatek
należny wynikający z faktury VAT (art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług). Wobec
tego to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że takiej możliwości nie miał. Naruszenie pozostałych przepisów
było konsekwencją powyższych uchybień Sądu I instancji.

Wobec tego, że należność wnikająca z faktury VAT nr (…), dokumentującej koszt naprawienia szkody polegającej na
rozładowaniu, przygotowaniu do transportu i transportu uszkodzonego ciągnika wynosiła netto 9.500 zł, zaś powód
w toku postępowania likwidacyjnego otrzymał z tego tytułu kwotę 1.614 zł, należne odszkodowanie powinno wynieść
7.886 złotych (apelacja k. 75-80).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości. Podniósł, że faktycznie, w piśmie z dnia 19 marca
2015 roku przyznał, iż jest podatnikiem podatku VAT, lecz nie był nim w dacie ponoszenia wydatku związanego z
fakturą VAT (…) – zakupił uszkodzony ciągnik jako rolnik i nie odliczał od niego podatku VAT. Pozwany wywodząc
skutki prawne z wykazania okoliczności przeciwnej winna podjąć inicjatywę dowodową w tym zakresie, czego jednak
nie uczynił (odpowiedź na apelację k. 94).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i dlatego podlega oddaleniu. W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego
oparte zostało na właściwie i szczegółowo ustalonym stanie faktycznym, co poprzedzone było wnikliwą i zasadną oceną materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy wydał w pełni poprawny wyrok, mający odzwierciedlenie nie tylko w treści obowiązujących przepisów prawa, ale odpowiadający także stanowisku ugruntowanemu w judykaturze. Z tych względów argumentacja zawarta w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku zasługuje na akceptację, a tut. Sąd w pełni podziela ją i przyjmuje za własną.

Definiując cenę, jako miernik wysokości szkody, odwołać należy się do art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia
9 maja 2014 roku o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. poz. 915). Zgodnie z w/w przepisami, cenę
uważa się wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za
towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie
odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem
akcyzowym.

Nabywca towaru opodatkowanego podatkiem VAT obowiązany jest zatem zapłacić zbywcy tak określoną
należność, której elementem jest podatek VAT. Należność ta z punktu widzenia nabywcy stanowi cenę towaru (rzeczy).
Miernikiem wysokości szkody polegającej na zniszczeniu rzeczy jest więc co do zasady cena określona w powyższy
sposób (vide: uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, III CZP 14/97 OSNC 1997/8
poz. 103).

Powyższe zasady ulegają jednak modyfikacji w przypadku, gdy poszkodowanym jest podatnik podatku VAT.
Stosownie bowiem do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tj.
Dz. U. z 2016 roku, poz. 710 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania
czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego. Skorzystanie przez podatnika z tego uprawnienia powoduje, że poniesiony
przez niego wydatek na nabycie towaru w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie nabycia tego
towaru, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w tej cenie. Ten to wydatek określa zatem rzeczywisty rozmiar
szkody doznanej przez podatnika na skutek zniszczenia towaru (rzeczy). Powyższe prowadzi do wniosku, że wysokość
odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela tytułem naprawienia szkody powinna odpowiadać cenie rzeczy,
pomniejszonej o mieszczący się w niej podatek VAT.

Niewątpliwym jest dla Sądu Okręgowego, że jedynie tak ustalone odszkodowanie spełnia postulat odszkodowania
odpowiadającego wysokości szkody i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego. Skorzystanie
przez podatnika podatku VAT z możliwości obniżenia kwoty należnego od niego podatku o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest niewątpliwie jego szczególnym uprawnieniem i uwarunkowane jest dopełnieniem przez podatnika warunków, które określają przepisy o podatku od towarów i usług.

Powyższe zasady wyartykułował wyraźnie m.in. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 maja 2007 roku (sygn. akt III CZP 150/2006, OSNC 2007/10 poz. 144, LEX nr 258523) stwierdzając, że odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Poglądy zawarte w uzasadnieniu tej uchwały Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela.

W realiach niniejszej sprawy nie zostało wykazane przez pozwanego, iż powód w dacie naprawienia szkody prowadził
działalność gospodarczą przy użyciu samochodu, który uległ szkodzie, co faktycznie umożliwiałoby mu obniżenie
podatku. Za nietrafne należy w tym zakresie ocenić zarzuty apelującego dotyczące naruszenia przez Sąd pierwszej
instancji art. 229 kpc i art. 6 kc, które z kolei prowadzić rzekomo miały do naruszenia art. 233 § 1 kpc i art. 361 § 2 kc
oraz art. 8241 § 1 kc.

Zarzuty te sprowadzają się w istocie do błędnej – zdaniem pozwanego – oceny Sądu Rejonowego, że powód nie był podatnikiem podatku VAT, która doprowadziła do przyjęcia, że powództwo było uzasadnione co do kwoty stanowiącej podatek VAT wynikający z faktury VAT nr (…).

Należy wskazać, że w piśmie z dnia 19 marca 2015 roku powód istotnie przyznał, że jest podatnikiem podatku VAT,
lecz – jak trafnie podniósł pełnomocnik powoda w odpowiedzi na apelację – nie wynika z tego, że był nim w dacie
płatności wystawionej na jego rzecz faktury VAT obejmującej czynności mające na celu likwidację szkody. Zgodnie z
zasadą rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 kc okoliczność ta podlegała udowodnieniu przez stronę pozwaną, bowiem to
ona – wnosząc o oddalenie powództwa w zakresie kwoty stanowiącej różnicę między wartością brutto i netto z ww.
faktury VAT – wywodziła skutek prawny z podnoszonego przez nią faktu, że powód w dacie zdarzenia był podmiotem
prowadzącym działalność gospodarczą.

Należy natomiast zauważyć, że kwestia ta nie była przedmiotem badania w trakcie postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez ubezpieczyciela i powoływanie się w odpowiedzi na pozew na to, że powód jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą niewątpliwie dokonał rozliczenia podatku VAT z tytuły faktury (…) – nie było w żaden sposób udowodnione. Pozwany natomiast w toku postępowania nie wykazał w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, iż podniesione przez stronę pozwaną zarzuty naruszenia przepisów art.
229 kpc i art. 6 kc nie zostały udowodnione. Co za tym idzie, nietrafne okazały się również zarzuty dokonania przez
Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 kc oraz art. 8241 § 1 kc.

Za bezzasadne należało także uznać podniesione w apelacji zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd I instancji
przepisów postępowania cywilnego dotyczące prawidłowości oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc), m.in. w zakresie
statusu podatkowego powoda. Dokonana przez Sąd a quo analiza dowodów była w pełni prawidłowa, oparta
na regułach logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów.

Z kolei argumentacja strony pozwanej zaprezentowana w tym względzie wskazująca na nieprawidłowość owej oceny
stanowiła jedynie polemikę z argumentacją Sądu. Należy wskazać, iż samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych
ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości,
nie jest wystarczające. Konieczne jest bowiem wykazanie, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub
doświadczenia życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania
swobodnej oceny dowodów.

Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (podobne uznał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 roku, I ACa 868/13, LEX nr 1416146). W realiach niniejszej sprawy tego rodzaju okoliczności pozwany nie wykazał. Z tych względów, na podstawie art. 385 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I sentencji wyroku i oddalił apelację.

Ponadto w pkt II sentencji Sąd Okręgowy, na podstawie art. 350 § 3 kpc, dokonał sprostowania komparycji i sentencji
zaskarżonego orzeczenia w zakresie nazwy strony pozwanej, która prawidłowo brzmi „Polskie Biuro Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych” – co wynika m.in. z tytułu oraz art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach
obowiązkowych.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w pkt III sentencji na podstawie art. 98 kpc. Na
zasadzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem ustalone zgodnie z § 13 ust.
1 pkt. 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.).

Podobne wyroki sądowe

ZAPYTAJ O ODSZKODOWANIE