Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 grudnia 2019r. sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. przeciwko A. J., G. J. o zapłatę orzeka
- Zasądza od pozwanych A. J. i G. J. solidarnie na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 13 866,40 zł (trzynaście tysięcy osiemset sześćdziesiąt sześć złotych 40/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 marca 2018 roku do dnia zapłaty.
- Zasądza od pozwanych A. J. i G. J. solidarnie na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 3 808,19 zł (trzy tysiące osiemset osiem złotych 18/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. w dniu 9 maja 2019 roku wytoczył powództwo przeciwko A. J. i G. J. o zapłatę solidarnie kwoty 13 866,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2018 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, opłaty uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa i prowizji operatora płatności.
W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 16 czerwca 2002 roku pozwany A. J. kierując samochodem marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), na skutek nie zachowania ostrożności, wjechał na pobocze w czteroosobową grupę pieszych, w wyniku czego obrażeń ciała doznał S. R. i Z. M.. Pozwany A. J. został uznany winnym popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu wydanym 17 lutego 2003 roku w sprawie II K 847/02 na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.
W dacie opisanego wyżej zdarzenia, właścicielem samochodu marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), był pozwany G. J.. Obaj pozwani w dacie przedmiotowego zdarzenia nie korzystali z ochrony ubezpieczeniowej, albowiem nie została zawarta stosowna umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy tego pojazdu za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu. W związku z brakiem ubezpieczenia, do wypłaty poszkodowanym odszkodowania obowiązany był powód, który w związku z przedmiotową szkodą wypłacił łącznie kwotę 13 866,40 złotych, w tym:
- kwotę 810,00 zł – wypłaconą w dniu 20.10.2017r. poszkodowanemu Z. M. tytułem zadośćuczynienia,
- kwotę 12 010,00 zł – wypłaconą w dniu 15.02.2018r. poszkodowanemu S. R. tytułem zadośćuczynienia,
- kwotę 806,40 zł – wypłaconą w dniu 15.02.2018r. poszkodowanemu S. R. tytułem zwrotu kosztów opieki,
- kwoty 240,00 zł – wypłaconą w dniu 24.11.2017r. faktury za koszty likwidacji szkody (faktura nr (…)).
Powód wskazał, że swoje roszczenie opiera na normie prawnej art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Dodał, że pismami z 16 lutego 2018 roku wezwał pozwanych do zapłaty dochodzonej kwoty, zakreślając 30-dniowy termin płatności od daty doręczenia wezwania. Wezwanie to zostało doręczone pozwanemu A. J. w dniu 23 lutego 2018r., zaś pozwanemu G. J. w dniu 26 lutego 2018r. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie, zatem roszczenie stało się wymagalne w dniu 28 marca 2018r. Dlatego też powód dochodzi odsetek od dnia następnego, to jest od 29 marca 2018r.
Nakazem zapłaty wydanym w niniejszej sprawie 5 czerwca 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanym zapłacić solidarnie na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.
Pozwani A. J. i G. J. w przepisanym terminie wnieśli sprzeciwy od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości.
Pozwany A. J. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, zakwestionował datę wymagalności roszczenia powoda, zaprzeczył, jakoby pojazd marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…) w dacie przedmiotowego zdarzenia nie posiadał aktualnej polisy OC. Na rozprawie pozwany podniósł ponadto, że przedmiotowy wypadek miał miejsce w 2002 roku, natomiast powód swoje roszczenie opiera na przepisach ustawy, która obowiązuje dopiero od 2004 roku.
Pozwany G. J. wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na wiek, sytuację życiową, majątkową i zdrowotną tegoż pozwanego. Na rozprawie podniósł ponadto, że przedmiotowy pojazd był ubezpieczony w dacie zdarzenia szkodowego.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 16 czerwca 2002 roku A. J. kierując samochodem marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy, podjeżdżając na wzniesienie ograniczające pole widzenia zjechał na prawe pobocze oraz nie zachował bezpiecznego odstępu bocznego podczas wymijania, w wyniku czego wjechał w czteroosobową grupę pieszych idącą tym poboczem, w następstwie czego obrażeń ciała doznał S. R. i Z. M., a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia.
Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu wydanym 17 lutego 2003 roku w sprawie II K 847/02, A. J. został uznany winnym popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to skazany na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący cztery lata. W dacie opisanego wyżej zdarzenia, właścicielem samochodu marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), był G. J.
W dniu 16 czerwca 2002 roku posiadacz samochodu marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. w związku ze szkodą z dnia 16 czerwca 2002 roku wypłacił łącznie 13 866,40 złotych.
Pismami z dnia 16 lutego 2018 roku Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. wezwał A. J. i G. J. do zapłaty kwoty 13 866,40 złotych w terminie 30 dni od daty doręczenia wezwania. Wezwanie to zostało doręczone A. J. w dniu 23 lutego 2018r., zaś G. J. w dniu 26 lutego 2018r. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie.
Sąd zważył, co następuje:
Na wstępie, odnosząc się do zarzutu pozwanego A. J. dotyczącego podstawy prawnej roszczenia powoda, wskazać należy, iż w Polsce fundusz gwarancyjny został powołany do życia ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 59, poz. 344), w sytuacji tworzenia się nowego prawa ubezpieczeń gospodarczych. Jego zadaniem była wypłata odszkodowań obejmujących co najmniej szkody na mieniu i szkody na osobie, które mogły być naprawione z ubezpieczenia obowiązkowego OC, lecz zostały wyrządzone w wyniku użycia niezidentyfikowanego pojazdu lub też pojazdu, wobec którego nie został spełniony obowiązek ubezpieczenia.
Obecny status prawny, organizację, zasady funkcjonowania oraz zadania Funduszu określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2004 roku, oraz Statut Funduszu.
Do najważniejszych zadań Funduszu należy m.in. zaspokajanie roszczeń osób poszkodowanych i uprawnionych, które następuje z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w przypadku braku możliwości zidentyfikowania posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego, którym spowodowano zdarzenie (szkoda na osobie) oraz w przypadku, jeśli posiadacz pojazdu mechanicznego, którym spowodowano zdarzenie nie był ubezpieczony (szkoda na osobie i w mieniu).
Faktem jest, iż przedmiotowe zdarzenie szkodowe miało miejsce przed dniem wejścia w życie cytowanej wyżej ustawy, jednakże przeprowadzenie przez Fundusz postępowania likwidacyjnego oraz wypłacenie odszkodowania i zadośćuczynienia osobom poszkodowanym, miały miejsce dopiero w 2017 i 2018 roku (co jest zgodne z mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepisem art. 442 1 § 2 k.c., który przewiduje 20-letni okres przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wynikłej ze zbrodni lub występku), czego konsekwencją jest stosowanie w niniejszej sprawie przepisów cytowanej wyżej ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…).
Tymczasem zgodnie z art. 110 ust. 1. i 4. ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadku gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.
Powyższe roszczenie Funduszu ulega przedawnieniu na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym, nie wcześniej jednak niż z upływem 3 lat od dnia spełnienia przez Fundusz świadczenia. Wypłata przez Fundusz odszkodowania i zadośćuczynienia osobom poszkodowanym nastąpiła w 2017 i 2018 roku, zatem stwierdzić należy, iż również podniesiony przez pozwanego A. J. zarzut przedawnienia roszczenia powoda jest bezzasadny.
Jak wynika z treści załączonych do akt sprawy informacji nadesłanych w toku postępowania likwidacyjnego przez towarzystwa/zakłady ubezpieczeniowe (k. 40-57), w dacie przedmiotowego zdarzenia szkodowego posiadacz samochodu marki F. (…) o numerze rejestracyjnym (…), nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu.
Podkreślić należy, że pozwani, mimo podnoszenia zarówno w toku niniejszego procesu, jak i w toku postępowania likwidacyjnego, iż pojazd ten był wówczas ubezpieczony, nie byli w stanie wskazać towarzystwa/zakładu ubezpieczeniowego z którym umowa ubezpieczenia była zawarta. W związku z brakiem umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC, zaspokojenie roszczeń osób poszkodowanych z tytułu szkody z dnia 16 czerwca 2002 roku należało do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.
Załączonymi do akt sprawy potwierdzeniami przelewów (k. 99-101) stronowa powodowa wykazała, iż kwota spełnionego przez nią świadczenia na rzecz osób poszkodowanych w zdarzeniu z 16 czerwca 2002 roku wyniosła łącznie 13 866,40 złotych. Pozwani nie przedstawili żadnych dowodów na wykazanie, że wysokość wypłaconych przez powoda świadczeń powinna być inna. Z kolei z załączonych do akt sprawy zwrotnych potwierdzeń odbioru wprost wynika, że pismo powoda wzywające do zapłaty przedmiotowej należności w terminie 30 dni od daty doręczenia wezwania, zostało doręczone pozwanemu A. J. w dniu 23 lutego 2018r., zaś pozwanemu G. J. w dniu 26 lutego 2018r. (k. 102-105).
Mając powyższe na uwadze, uznając roszczenie główne i roszczenie o odsetki za udowodnione tak co do zasady, jak i wysokości, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 13 866,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2018 roku do dnia zapłaty.
Jednocześnie, na podstawie art. 98 k.c., Sąd zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda zwrot kosztów niniejszego postępowania, na które składają się opłata sądowa od pozwu w kwocie 174 zł, prowizja operatora płatności w kwocie 0,19 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł oraz wynagrodzenie adwokata w kwocie 3600 zł (§ 2 ust. 5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015r. (Dz.U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.).